Na een goede week op het eiland La Gomera ging ik met een goed gevoel naar Italie voor het Abruzzo open.
Het was er bloedheet en we mochten dan ook voor het eerste in de geschiedenis van de Alps Tour in korte broeken spelen.
Ik begon steady, maar maakte veel kleine foutjes op de greens een ronde van -4 de eerste dag betekende wel dat ik me in ieder geval niet uit het toernooi had gespeeld. Ik vroeg mijn maat Lars om na de ronde nog even naar mijn putten te kijken en na wat kleine aanpassingen dacht ik, ik zie het wel morgen. Gewoon doen en niet nadenken.
Dat werkte beste aardig, ik speelde van tee tot green weer goed net als de dag ervoor, ik maakte alleen meer putts en ging laag, lager dan wie dan ook het hele toernooi.
-8 voor -12 totaal en 3 slagen voorsprong om mijn naaste concurrent waar ik al 2 dagen mee gespeeld had.
Dat betekende dat ik in de laatste groep met weer dezelfde flightgenoot voor mijn tweede Alps Tour titel ging vechten.
Ik begon de derde ronde met meer ervaring op zak dan voorgaande jaren en had er vertrouwen in, geduld en vertrouwen waren mijn twee woorden van de dag.
Ik begon birdie-bogey en daarna een heel zooitje parren. Mijn tegenstander (wat een soort matchplay situatie werd omdat we best ver van onze tegenstanders wegliepen) speelde goed en was binnen no time -3, ik maakte nog birdie op hole 8 en 9, waar hij een bogey op 9 maakte om zo de back nine met 3 slagen voorsprong in te gaan.
Ik sloeg op 10 een degelijke bal op de juiste plek op deze lange par 3, maar door een harde stuit knalde deze 30 meter voorbij de vlag op een zeer lastige ligging. Bogey en 2 slagen voor, ik maakte een makkelijke par op de moeilijke 11e, maar mijn tegenstander een fantastische birdie, op hole 12 (de moeilijkste van de baan) slaat mijn tegenstander hem op 1 meter en ik net naast de green. Ik kom daar aan en ik lig in een soort oude divot, niet kansloos, maar niet makkelijk. Helaas weer een bogey en zo stond ik opeens 1 slag achter. Ik knalde er een birdie op 13 tegenaan en 1 op 14. zo stond ik weer gelijk nadat mijn tegenstander ook birdie op 14 maakte.
Hole 15 maak ik net geen birdie en hij een fantastische up en down uit een bunker door een 4 meter putt te holen.
Hole 16 is een vrij simpele hole, ik sloeg een slechte approach op 7 meter en lipte mijn putt keihard uit, deze was heel zuur, want mijn tegenstander maakte een slechte bogey.
1 slag voor met 2 holes te gaan.
En daar ging ik, een ongelooflijk slechte bal en grove fout op hole 17, ik sla hem links net een halve meter out of bounds, een fout die je natuurlijk nooit mag maken. Ik sla mijn volgende drive net links in de rough en mis mijn 3 meter putt die ik voor bogey had. Mijn tegenstander maakt par en ik sta 1 slag achter.
Hole 18 is een par 5 en ik wist dat ik naar de green risico moest nemen, ik had hem al 2 dagen opgelegd, maar ik moest nu wel.
Ik sla een fantastische houten 3 net naast de green voor een goede kans op up en down, mijn tegenstander heeft 7 meter voor birdie.
Ik chip mijn bal van naast de green op een kleine 2 meter voor birdie en hij mist hem,
Ik wist dat ik deze moest holen voor een play off, ik lees de putt ik mik haal uit en bij contact dacht ik, deze stroke is goed ik keek naar de hole en zie de bal 270 graden uitlippen.
Ik kon het niet geloven zo’n goede stroke en dan toch mis.
Ongelooflijk zuur en pijnlijk dit moment, maar als ik vanaf een afstandje kijk wordt ik 3e en 2e in de laatste 2 toernooien en ben ik in vorm,
Ik ga naar de 8ste plek in de order of merit en weet dat er nog alles voor te spelen is.
Nu een hele tijd niks tot de volgende Alps Tour. Tot die volgende is het voorbereidingen treffen om mijn titel te verdedigen.