2022 was een goed en mooi jaar, vanaf juni heb ik echt goed golf laten zien. Het doel was dan ook de lijn van 2022 doortrekken en er nog een schepje bovenop te doen.
Het eerste toernooi van de Alps tour in Egypte speelde ik goed, ondanks een hele matige tweede ronde (waar die vandaan kwam geen idee) eindigde ik 8ste en had ik mijn eerste top 10 van het seizoen alweer in de pocket.
Maar zoals gezegd het spel voelde goed en het tweede toernooi voelde dan ook als een prooi om te pakken en met de titel naar huis te gaan.
De eerste ronde gaf me een goed vooruitzicht. Ik speelde prima, putts vielen niet echt, maar -4 en een plek in de top 10 was een mooie uitgangs positie. Ook het toernooi ervoor sloeg ik de ballen echt goed, mijn wedge game was vlijmscherp en de driver deed zijn werk goed.
De tweede ronde ging van start en ook hier begon ik rustig en soepel ik was een paar onder par na 9 holes toen de turbo aanging. Ik knalde er nog 5 birdies in in de laatste 8 holes om naar -7 voor de dag te gaan. -11 voor het toernooi en dat betekende een gedeelde eerste plaats aan het einde van de dag met de lokale Egyptische held Isa.
De ervaring van afgelopen jaar en de know how hoe te winnen voelde goed. Ik wist wat ik moest doen op dag 3 om die titel binnen te halen.
Ik begon dag 3 dan ook sterk, met birdie bogey birdie, om -1 te zijn na de eerste 5 moeilijke holes van de baan in Sokhna. Daarna was het birdie kans op birdie kans op birdiekans, maar ze wilde niet vallen. Ik sloeg mijn bal op 11 op een meter, die wilde dan wel vallen. Alle kansen die ik mezelf gaf gingen er niet in. Het was frustrerend, maar ik zat er ook niet heel ver vanaf elke keer. De greens waren alles behalve in top conditie en ik wist, afwachten en dan valt er vast een keer 1 putt.
Helaas gebeurde dat niet. Ik eindigde na nog een birdie op 15 op -14 voor het toernooi, net als mijn landgenoot en vriend Lars Keunen, die -7 in zijn laatste 9 holes speelde en als een duveltje uit een doosje nog kwam opzetten.
De spanjaard Quim Vidal en de lokale held Isa eindigde ook op -14 wat betekende een play off met 4 man.
Ondanks dat ik het niet had kunnen afmaken voelde ik me nog steeds zelfverzekerd, ik dacht alleen maar dat er dan nu wel een putt moest vallen. De eerste twee keer dat we hole 18 als play off speelde maakte ik een par, net als de Spanjaard Quim Vidal, Lars had helaas bogey op de eerste play off hole gemaakte en de Egyptenaar Isa op de tweed play off hole.
Zo waren er nog maar twee over, na onze approaches allebei op 5 meter te hebben geslagen was ik net eerst aan de beurt om te putten. Ik sloeg de putt en dacht BINGO!, maar helaas raakte hij de hole en lipte hij net uit. Quim Vidal sloeg zijn putt eigenlijk net te hard, maar raakte precies het midden van de hole en de putt viel.
Verloren… Heel zuur, maar dan ook echt heel zuur. Ik had het idee dat ik deze week echt had moeten winnen, ik speelde zo goed, putte niet dramatisch slecht, maar ze wilde niet vallen.
Als je echt goed bent op de Alps Tour win je eigenlijk altijd, maar het putten was deze weken van niet hoog genoeg niveau om dat te verwezenlijken. Toch gaf het een goed gevoel, dat als mijn lange spel goed is en mijn putten slecht, dat ik nog steeds kan winnen op Alps Tour, moet je nagaan als alles een keer goed is.
Na de teleurstelling van een paar dagen, kijk ik wel met een goed gevoel terug op Egypte, het spel is verzorgd, ik weet waar ik aan moet werken en samen met mijn putt coach Rob Mouwen, hebben we een plan van aanpak geschreven die nog tijd nodig heeft.
Het gaat de goede kant op, maar het is er nog niet helemaal.
Geduld is een schone zaak, maar ik ben ervan overtuigd dat het goed gaat komen dit jaar.
Op naar franse Q school, om daar 3 Challenge Tour kaarten te proberen te winnen!