Twee jaar lang was er geen qualifying school vanwege corona, maar eindelijk na twee lange jaren begon de lange weg van qualifying school weer.
Er zijn 10 locaties, maar bijna alle alps tour spelers kiezen voor bogogno dit jaar. Nog geen 10 minuten van de baan waar de week erna een Alps Tour toernooi werd gehouden. Voor mij extra leuk omdat ik vijf jaar geleden op deze baan mijn debut als pro maakte en de lange weg naar de European Tour was gestart.
Er kwamen wel wat herinneringen boven en de nostalgie sprong er op sommige plekken vanaf voor mij. Toch was er een groot verschil. Ik herinnerde me de baan als veel moeilijker, maar nu dacht ik alleen maar aan de mogelijkheden die de baan gaf aan de spelers en niet per se de gevaren die ik toen veel meer zag.
De voorbereiding liep soepel, Jeroen Krietemeijer was komen invliegen om me in de voorbereiding te helpen en ik voelde me goed, ik wist kijkend naar de scores van afgelopen jaren, dat als ik mijn ding deed ik het in principe wel zou moeten halen.
Ik begon solide met een rondje -3 niks geks en zat dicht tegen de top 20 aan die doorgingen naar second stage.
Ronde twee daarentegen ging ik los, ik speelde echt goed de dag ervoor ook al, maar toen was het net niet goed genoeg om echt laag te gaan, dag twee was dat wel. Ik rolde birdies erin als of het niks was en speelde mezelf daarmee in een goede positie om mijn plek voor second stage veilig te stellen.
Dag 3 kon ik nog iets meer afstand nemen van de cut voor second stage, ik knalde er weer een solide -3 uit, weer niks geks, ik speelde ook niet met veel risico, ik sloeg mijn nummers op de plekken waar ik wist dat ik ruimte had en zo wilde ik dag 4 ook in gaan.
De start was niet wat ik verwachte, ik maakte een triple op hole 3 ik gleed weg sloeg hem in het water, dropte hem slecht en duff daarna mijn chip onder een steen waar ik echt niks mee kon. Opeens kwam de cut line weer in zicht, toch bleef ik kalm, ik dacht alleen maar doe gewoon normaal dan haal je het altijd.
Voor de turn had ik nog twee birdies gemaakt en de rust begon terug te keren, stressvol was de rest van de ronde niet meer, wel extreem goed, want ik zat er heel lekker in.
Ik speelde met mijn goede vriend Lars Keunen in de een na laatste groep en wist wat zijn score was, Lars speelde goed vanaf het begin mijn enige doel was hem proberen te verslaan.
Ik knalde er 5 birdies en een eagle uit op de back nine om 29 te schieten en zo langszij te komen bij Lars. We eindigen allebei op -20 voor het toernooi en winnen daarmee First Stage die triple van hole drie leek wel een eeuwigheid geleden.
Het spel was verzorgd en ik ga vol vertrouwen dan ook second stage in die begin november is op golfclub Emporda vlak bij Barcelona voor mij.
Tot die tijd is het goed trainen en scherp blijven dan zie ik geen reden waarom ik second stage niet ook kan halen!