Het hele seizoen stond in het teken van slecht putten. Weliswaar begon ik steeds meer vertrouwen te krijgen ging het steeds beter, maar van echt mega goed putten was nog geen spraken. Mijn puttcoach uit Spanje, Pieter, moest toevallig in Nederland zijn voor een vergadering en kon mij gelukkig even een paar uurtjes helpen. Een nieuwe focus en het voelde fantastisch, goed, uitstekend zelfs, maarja in de praktijk zal het altijd maar moeten blijken.
De Twente Cup, het oudste prof toernooi van Nederland zo'n beetje en de laatste kans op een KLM Open kaart. Ik voelde me prima, niet bijzonder, speelde mijn oefenronde oke, maakte heel veel birdies maar ook een hoop bogeys. Ik verwachte niet te veel van mezelf. Ik gaf mijzelf wel een kans om te winnen, maar dan zou het een beetje mee moeten zitten voor mijn gevoel.
Ik ging de eerste wedstrijddag vroeg uit de veren, had de tijd genomen voor mijn warming up een extra bak koffie en ging vol frisse moed mijn inspeelroutine in. De focus die ik van Pieter had meegekregen werkte tot mijn verbazing zo goed. Elke putt was op lijn en ik dacht: als dit zo door gaat in de baan zal het een leuke dag worden.
Dat was het ook.
Ik begon op hole 10 meteen met een birdie, hole 11 birdie, hole 12 birdie een parretje op 13, birdie 14, par 15 par 16, birdie 17, 18, 1 en eagle 2. Ik was nog niet klaar. Birdie 4 en 5, en voor de mensen die thuis mee rekenen -11 na 14 holes. Ik dacht zelfs, ga ik ooit nog stoppen met birdies maken? Ik voelde me zo comfortabel, elke putt perfecte snelheid en midden hole. Dit is waar ik het hele seizoen naar heb gezocht; een ronde waarin bijna alle putts vallen. Ik voelde me fantastisch getergd om nog meer birdies te maken met nog 3 holes te gaan.
Helaas een slechte lay up op een par 5 koste mij mijn eerste bogey van de dag. Ik voelde me nog steeds goed en probeerde de hole daarna een birdie terug te pakken, deze ging helaas net over de rand mis. Ook op hole 18 een tetter van een drive, maar een lange wachttijd richting de green zorgde voor gebrek aan concentratie en de slechtste bal van de dag, shortsided in een moeilijke ligging. Mijn 8 meter putt voor par net mis en weer een bogey. Desalniettemin een nieuw persoonlijk record EN BAANRECORD van -9 en 2 slagen voorsprong op mijn dichtsbijzijnde concurrenten Vince van Veen en Ralph Miller.
Dag twee. Ik had nog nooit een officieel baanrecord gehad en een score van -9 gemaakt, dus ik verwachtte zelf zenuwachtig te zijn, het grappige was, dat ik in lange tijd niet zo lekker had geslapen als die nacht. Ik voelde me top, heerlijk om eerste te staan en proberen mijn voorsprong te vergroten. Ik ging weer de baan in met goeie moed, maar merkte op de range al dat mijn lange spel niet geweldig voelde.
De eerste paar holes had ik het dan ook moeilijk, waren het de zenuwen? stijve rug? niemand weet het, maar ik hield mijn score aardig bij elkaar voor de plekken waar ik de bal sloeg. Na 9 holes stond ik nog level par en -9 voor het toernooi een enkele slag voor op de nummer 2. Ik wist dat een paar birdies nodig waren om de titel binnen te slepen. Ik begon de tweede negen met een birdie en een par. Waardoor het gat met mijn achtervolgers iets groter werd. Daarna ging ik los met 6 birdies de laatste 7 holes. Het gevoel van de dag ervoor was terug, ik putte alles erin, sloeg ze goed en niemand kon ook maar in de buurt van mij komen. 29 (-7) slagen op de tweede negen om het toernooi met -16 af te sluiten 7 slagen voorsprong op de nummer 2 Floris de Haas en nog belangrijker. KLM OPEN!!! Voor het tweede jaar op rij.
Eindelijk zat het een toernooi mee, eindelijk klikte het, het hele seizoen heb ik lopen vechten tegen mijn putter en deze week was het mijn grote vriend een verademing en een hoop stress dat van mijn schouders afviel (ik kon het nog).
Mijn eerste echte prof overwinning en wat voor een!
Ik ben ontzettend dankbaar voor alle mensen die mij steunen en op naar het KLM Open 2019!